Hoe het begon

Wat een feest was dit. De CPC loop, ofwel City Pier City loop in Den Haag vindt normaliter plaats in maart. Door corona was hij uitgesteld tot 25 september j.l.. Deze loop had ik dus al enige tijd geleden gepland en zou ik samen met een goede vriendin gaan lopen. We wonen niet in dezelfde stad en vinden het leuk om actieve dingen te doen. Overigens valt samen winkelen ook onder actief bij ons. Nadat we in 2021 samen de City run in Rotterdam (4,2 km) hadden volbracht leek het ons leuk om de afstand uit te breiden naar 10km. De CPC staat bekend om een leuk en snel parcours. Daarnaast voor ons ook erg belangrijk; de sfeer!

Op zaterdag de 24e keken wij beiden nog naar buiten en zag daar vooral veel regen. Op zondag daarentegen was de lucht geklaard en scheen zelfs de zon. Dilemma’s over korte of lange broek, shirt of hemdje werden uitgesteld tot op locatie.

De reis

Het leuke van een evenement buiten je eigen stad is ook de treinreis. In het weekend zit de trein sowieso altijd vol met een gemixt publiek. Door een sportief evenement wordt dit dan nog aangevuld met mensen in sportkleren. Dit levert leuke gesprekken op over hardloopdoelen, hardloopervaringen en soms ook volledig onbegrip voor een ieder die zich gaat wagen aan de wedstrijd.

Eenmaal in Den Haag aangekomen en na het vinden van mijn metgezel werden we al gauw onderdeel van de vrolijke stemming die heerste op het malieveld. De DJ draaide plaatjes en de kinderen die aan het rennen waren werden met veel enthousiasme aangemoedigd door het publiek en degene die de hele dag iedereen door de speakers aanmoedigde om de laatste meters ook te volbrengen.

Om 12.00 zouden wij starten dus iets daarvoor stonden wij het startvak. We waren ingedeeld in wave 1. Hoe we daar precies in waren gekomen was mij een raadsel, maar volgens mijn vriendin had ze van mij een volstrekt onrealistische tijd in moeten vullen. Het zou zomaar waar kunnen zijn.

Het startschot

Vol enthousiasme en lichte spanning hopsten we mee bij de warming up tot het startschot werd gegeven. We zouden samen starten en erna elkaar weer bij de finish treffen zodat we ons eigen tempo konden lopen. Al snel raakten wij elkaar uit het oog in de enorme mensenmassa en volgend wij ons eigen pad. Langs de kant stond het vol met enthousiast publiek, soms aangevuld met een flinke bas uit een radio om ons extra energie te geven. Pittig werd het rond de 5 km toen we heuvelop liepen. De ademhaling ging wat verder omhoog, de looptechniek liet even te wensen over. Bovenaan stond een fotograaf. Een goed check in moment, ben ik eigenlijk nog lachend aan het lopen? Zeker niet. Tijd voor een reset. Goed ademhalen, wandelend water pakken bij de waterpost en weer ontspannen door.

Zwevende renner

Met nog uiteindelijk 3 km te gaan kreeg ik het wat zwaarder. De zon scheen fel, mijn benen werd langzaam zwaarder. Ik zei tegen mijzelf; het gaat goed, ontspan, je mag het gewoon naar je zin hebben. Dat hielp. Ineens werd ik gepasseerd door een loper waarvan het leek alsof hij zwevend het parcour over ging. Ik raakte in de ban van zijn looppas en ging zelf ook veel lichter lopen. Het laatste rechte stuk was aangebroken. Ik wist; alleen nog de bocht om en dan zie je de finishlijn. Ik trok nog een sprintje op het einde en zag de klok richting de 55 minuten tikken, geen idee hebbend op welke tijd deze stond toen wij over de startlijn gingen.

Moe en voldaan

Eenmaal over de finishlijn wilde ik de zwevende renner nog bedanken maar hij was uit mijn zicht verdwenen. Tijd om op mijn vriendin te wachten die even later vol trots en lege benen binnen kwam. Haar doel onder het uur te lopen was behaald. We genoten na met koffie en zelfgemaakte appeltaart terwijl wij andere finishers aanmoedigde en het over nieuwe doelen hadden. Wat een mooie dag, wat een doorzettingsvermogen bij alle lopers die meededen allemaal met hun eigen reden en eigen doel.