Koffie en routines
Hoe we erop kwamen weet ik niet meer exact. Maar voor mij kwam het als verrassing.
Op mijn vrije dag is het inmiddels redelijk standaard dat ik na het naar school brengen van de oudste afspreek met het beste vriendje van de jongste. Even koffiedrinken en bijpraten terwijl de jongens uitrazen. Daarna kunnen we dan met iets rustigere jongens de eigen plannen uitvoeren. Zo ook vandaag. Nu ik het opschrijf begint het weer te dagen hoe we op het thema regelmaat en routines kwamen.
Altijd fruit
De eerste keer dat we op het woord routine kwamen was een positief geval. De basisschool doet mee met een subsidieproject rondom fruit op school. De school had keurig gecommuniceerd welke dag er geen fruit mee hoefde in de tassen. Zoonlief verteld mij een paar dagen later met een grote glimlach: mama jij had mij wel fruit meegegeven toen het niet hoefde. Had jij het bericht misschien niet gelezen? Jahoor, wij hadden dit gelezen. We hebben het er over gehad. En vervolgens hebben wij conform routine gewoon fruit klaargemaakt. Ik vertelde dit aan mijn koffiegezelschap, waaruit bleek dat wij niet de enige zijn geweest die gewoon fruit hadden meegegeven. Ouderschap in mijn optiek; routines & regelmaat voor alles wat kan. Anders vergeet ik gewoon dingen en kost het ook nog extra energie. En geloof me. Er blijft nog genoeg tijd over voor impulsieve acties.
Soms opvang
De tweede keer was het thema iets minder rooskleurig. Zoals op meerdere plekken in het land is het ook in Utrecht een soort loterij wanneer je wel of geen kinderopvang hebt. Tegenwoordig wordt het verkocht als “sluitingscarrousel”. Hierdoor is er iets meer voorspelbaarheid in wanneer je geen opvang hebt. Echter horen we deze week het vervolg hierop namelijk hoeveel groepen er definitief gaan sluiten en wat dat betekent voor de maanden die voor ons nog resteren op de crèche. Conclusie was ook hier – liever duidelijkheid en terug naar routine dan elke keer weer moeten schakelen en schuiven.
Dun ijs
En toen was daar mijn opmerking: “Het is verbazingwekkend hoeveel ik leef op routines om goed te gaan en hoe dun het ijs is om doorheen te zakken.” Ik moest denken aan de weken dat mijn man op vakantie is. Ik vind dit ten eerste heerlijk om het huis een week alleen voor mij (en tegenwoordig natuurlijk met de jongens) te hebben. Daarnaast vind ik het belangrijk om ook elkaar dingen los van elkaar te gunnen. Alleen in de praktijk is het eigenlijk altijd ergens in de week wel drama.
Nu ik erover na heb gedacht kom ik tot de voorzichtige conclusie dat er drie hoofdredenen zijn die in die week leiden tot een meltdown.
1. Eten; Ik vergeet het als ik alleen ben en het niet van tevoren goed voorbereid. Als ik dan opmerk dat ik had moeten eten heb ik geen zin meer om moeite te doen.
2. Continue doorgaan; Fysieke en mentale rust nemen vind ik moeilijk. Er is altijd wel iets te doen, althans dat vindt mijn hoofd.
3. Minder tijd om te hardlopen – Bewegen in de vorm van buiten hardlopen brengt mijn hoofd tot rust en als manlief weg is, betekent het dat ik thuis ben.
Waarom zo vasthoudend?
In mijn vorige blog schreef ik al dat ik het moeilijk vind om een gepland training niet door te laten gaan. Het waarom hierachter is nu voor mij iets meer helder. Het hardlopen levert mij tijdens een pittige training op dat ik echt nergens aan kan denken en achteraf dat ik echt wel moet bijkomen in bad of op de bank. Een rustige duurloop training geeft juist tijdens de training alle ruimte in mijn hoofd om de altijd aanwezige chaos wat meer te structureren en weer helder te krijgen wat prioriteit heeft en wat er kan wachten. Naderhand voelen mijn lichaam en hoofd beiden meer ontspannen. Als dat wegvalt wordt het nog moeilijker om het continue doorgaan te stoppen.
Puzzelstukje op zijn plek
Het is niet dat het allemaal nieuwe informatie is in mijn al jarenlange zoektocht naar een goede mentale balans. Maar toch voelt dit als een puzzelstukje wat op zijn plek valt. Enerzijds confronterend, anderzijds ook fijn om nu aanknopingspunten te hebben voor een volgende keer.
Er werd ook direct hulp aangeboden voor de volgende vakantie zodat ik een rondje kan maken. Erg dankbaar voor. Nu nog accepteren dat ik soms hulp nodig heb en dat dat ok is.
Wordt vervolgd!