Zonder hoogmoed wel een val.
Het trainen liep lekker, de afstanden liepen op, en de minuten per kilometer namen af. Kortom het ging de goede kant op richting Egmond. Je hoort het wel eens “hoogmoed komt voor de val”. Ik was nog niet eens op het punt van hoogmoed gekomen en daar was de val.
Nou zou ik een heel spannend verhaal hiervan kunnen maken. Maar meestal raak je geblesseerd door lullige akkefietjes. Ik dus ook. Een weggeschoven bureaustoel. Je kent het misschien van de vroegere grapjes, iemand haalt een stoel weg en de degene die er op wil gaan zitten valt op de grond. Nu was er niemand die dit opzettelijk deed. Een gladde vloer was de boosdoener.
Gevolg: Een stijve rug en een knie die een draai had gemaakt die je liever niet maakt.
Daar zit je dan.
Enigszins beduusd, blij dat het niet vol op mijn stuitje was.
Met een paar dagen rust knapte de rug en knie goed op, dus ik plande een klein rondje rennen in. Het rennen zelf ging goed op een rustig tempo, wil wilde niks overbelasten tenslotte. Maar de dag erna was het bal. Ik kon niet meer op of neer toen ik wakker werd. Volledig stijf en als ik mijn onderbeen ook maar een fractie naar links of rechts bewoon flinke steken in mijn knie. De stijfheid trok weg maar het was duidelijk dat ik echt niet kon rennen een tijd.
In plaats van rondjes rennen met Hugo op de skatebaan werd het voor mij oefeningen op de plek terwijl hij lekker rondjes rende. Rondjes rennen betekent voor hem overigens; huppelen, springen, overal op en af klimmen en soms ook de daadwerkelijk hardloopbeweging maken. Helemaal prima.
En nu?
Na een week rust ben ik rustig begonnen met het oppakken van mijn hardlooptraining met mijn rengroepje en ben ik weer kleine stukjes gaan rennen met mijn beweegroep ‘Bewegen bij rouw”.
Ondertussen doe ik oefeningen om mijn stabiliteit te vergroten. En dat vond ik dan wel weer typisch omdat het precies de oefeningen zijn die ook goed zijn in het kader van mijn ontwikkeldriehoek (zie blog –mijn ultieme verlangen). Na twee weken durfde ik ook weer een langere afstand te gaan rennen. Kern blijft rustig een en nog beter opwarmen dan normaal.
Gevoel versus ratio
Het perfecte trainingsschema is het nog niet. Zeker niet met het oog op komend weekend waarin in de safarirun ga doen bij de Beekse Bergen. Dit houdt in op vrijdag 5km, zaterdag 10km en zondag 15km.
Het is wat het is. Dat is makkelijk schrijven. Zo voelt het niet. En dat past dan ook weer bij mijn ontwikkelpunt om te leren binnen mijn grenzen te blijven.
Wellicht moet ik nu vast mijn excuses aan mijn reisgenoten aanbieden voor als ik wat stekelig ben qua humeur doordat ik niet kan lopen en influisteren dat ze dan vooral moeten herhalen dat het zo goed is dat ik op mijn grenzen heb gelet.